Om het vroegste begin te kunnen begrijpen, is het nodig dat de mens de Wil van God in ogenschouw neemt. De Goddelijke Wil wenste te creëren, en hij schiep een majestueus en compleet plan voor de prachtige ontwikkeling van de ziel in de kennis van het gecreëerde zelf. En met het plan worden tevens de middelen voor de schepping gegeven om gelijke tred te houden met zijn eigen transcendente natuur.
God wilde geven, en de beste gift die hij kon geven was de gift van zijn Wil. Want door zijn Wil vormde Hij de ververwijderde werelden en door zijn Wil onderhoudt hij het momentum van het leven in iedere cel. Zo hoorde hij de melodie van de Goddelijke Wil. Sommigen noemen het de muziek van de sferen, anderen nemen het waar in de gezichten van de mensheid.
Sommige kennen hem in de openbaringen van de wetenschap, anderen in de koninkrijken der natuur, terwijl weer anderen hem realiseren in het klooster. Zich terugtrekkend uit de wereld, horen zij hem in het afgemeten voortgaan van de uren, in dienst, in gebed.
Allen hebben hem gehoord maar niet allen hebben hem herkend. Slechts weinigen zijn in staat datgene te zien wat als witte schuimkoppen op de golven glinstert. De pijnigende substantie van de menselijke onzin heeft het magnifieke gezicht van God, dat niemand kan zien en blijven leven, verduisterd.
Door deze verduistering van de perfectie van God, worden de mensen gevangen in vallen die ze zelf uitgekozen hebben (of die hen opgedrongen zijn), in de draden van onwetendheid die ze geweven hebben, en in de zorgeloosheid betreffende onschatbaar waardevolle momenten die zo gemakkelijk door de vingers van de tijd heen glippen.
Wat is dit voorbijgaande licht? Wat is deze welwillendheid van Gods gaven, van de Heilige Wil van het vuur van het hart van de Goddelijke Moeder? Hoe kunt u de Wil van God scheiden van Hemzelf? Is zijn Wil een afzonderlijke gift, een element van zijn genade, dat hij aan de mens geeft? En als dat zo is, waarom weet de mens dat dan niet?
Kent en voelt de mens de Heilige Wil van God gedeeltelijk? Als dat zo is, welk een bespotting is het dan om die Wil belachelijk te maken! Het is de om de onnozele drogreden van de dwalende zinnen. Het is de wens om te rebelleren tegen het scheppen van werkelijke schoonheid. Het is het gevoel van scheiding en schaamte.
De Wil van God is de volmaakte diamant, de schittering van het Goddelijke Denkvermogen, hij is de onstuimige wind van de Geest en hij is de kracht en het lachen van de werkelijke identiteit.
De Wil van God, die zo eenvoudig lijkt, is het meest complexe organisme in het universum. Uit deze Wil ontsprong in éénmaal volledig ontwikkeld het gehele schema van de kosmos, werelden zonder tal – cirkels, vuurraderen, spiraalnevels in de kosmos, en de gehele sterrenzee, alle gloeiende vuurjuwelen die reageren op de verzorging door de Goddelijke Wil.
Toch komen zijn ritmes, als die van het melodische gezang van een klein kind, eruit voort met de eenvoudige schoonheid die betekenis geeft aan ieder moment.
Uit: De Wil van God, een heilig avontuur, door El Morya
