De kruisiging van Jezus
De kruisiging van Jezus is het voorbeeld van een inwijding op het pad van het christendom die alle zonen en dochters van God kunnen doormaken. Jezus gaf het voorbeeld voor deze inwijding, en het was niet zijn bedoeling dat hij de enige zou zijn die er ooit doorheen zou gaan. Hij maakte dit duidelijk toen hij, toen hij zijn kruis naar Golgotha droeg, zei: “Dochters van Jeruzalem, ween niet om mij, maar ween om uzelf en om uw kinderen.”
De vraag waar Jezus voor stond was niet of hij wel of niet gekruisigd zou worden, maar wel of hij wel of niet publiekelijk gekruisigd zou worden. Zijn lijdensweg in de hof van Getsemane, zijn gegrepen worden in de vroege ochtenduren, zijn proces voor Pilatus en Herodes, vertegenwoordigen de beschuldiging, het proces, het oordeel, dat in elke tijd wordt uitgesproken tegen de zoon, de dochter van God die de moed heeft om de Christus te verheffen en de volheid van het Christusbewustzijn te worden.
Antichrist
De kruisiging van Christus is voor het oordeel over allen die de positie van de autoriteit van Christus innemen en deze toch niet als de Christus maar als de Antichrist uitoefenen; en tegelijkertijd is de kruisiging voor de openbaring dat Christus ieders Ware Zelf is. En als de ziel zich met dat Ware Zelf wil verenigen, moet zij dit uur van de kruisiging doorstaan.
Degenen die Jezus vervolgden waren dezelfde die hij beschuldigde en tot wie Johannes de Doper sprak met de grote intensiteit van het vuur van de Almachtige God, door hen te berispen en te zeggen dat zij zich moesten bekeren en laten dopen. Hun bedoeling was de Christus te doden, niet de man, want zij herkenden zijn kracht als de eeuwige Christus in hem.
Het is de Zoon van God in Jezus en in ons allen die de kruisiging ervaart, en onze zielen ervaren dit in het uur waarin wij, door de weg van inwijding, werkelijk één zijn in die Christus. De ziel van Jezus, de Zoon des mensen, was één met die Christus; en daarom was het effectief de geïntegreerde persoonlijkheid in God die gekruisigd werd.
De aard van de inwijding
Deel van de inwijding van de kruisiging is het dragen van het momentum van planetaire duisternis. Dit is de duisternis die Jezus moest dragen en die het kruis omringde terwijl hij totaal afgesneden was van zijn Aanwezigheid, alleen vertrouwend op de herinnering aan hoe het was om zijn Aanwezigheid te voelen en bij God te zijn.
Er komt een tijd dat we allemaal op ons eigen licht moeten staan, datgene wat we hebben opgeroepen. Dat is alles wat we hebben en meer is ons niet gegeven. We moeten dat momentum aanhouden totdat het uur van de donkere nacht van de Geest en de kruisiging voorbij is. En op basis van het licht dat we hebben verzameld, zien we de onwerkelijkheid van de dood.
Deze inwijding vindt voor veel mensen, na hun overlijden, plaats in de etherische tempel te Luxor in Egypte. Zij wordt ook gegeven in een van de kamers van de Grote Piramide, die op etherisch niveau wordt gebruikt voor deze test van het afleggen van het lichaam om te zien of de mens gehecht is aan zijn lichaam of dat hij weet dat hij werkelijk in God is. Alleen geloven is niet genoeg. Want in het uur van de donkere nacht staan alle momentums van het onderbewustzijn, die wij de elektronische gordel noemen, op om het licht in de mens uit te dagen.
Een valse offerleer
Hoewel de HEER aan Abraham bekend had gemaakt dat Hij het offer van zijn enige zoon niet eiste, hoewel Hij door zijn profeet Samuel duidelijk had gezegd: “Gehoorzamen is beter dan offeren, en horen is beter dan het vet van rammen,” overheerste de invloed van dit oude gebruik zelfs tot in de tijd van Jezus. En de onjuiste interpretatie van de leer betreffende het bloedoffer van Jezus – welke misvatting hij zelf nooit onderwees – is tot op het huidige uur in stand gehouden, een overblijfsel van heidense rite die allang door het Woord van de HERE is weerlegd.
God de Vader eiste niet het offer van zijn zoon Christus Jezus, of van enige andere incarnatie van de Christus, als verzoening voor de zonden van de wereld; noch is het volgens de kosmische wet mogelijk dat het offer van een mens de erfzonde of de daaropvolgende zonden – het karma van de ene of de vele – in evenwicht brengt. Maar het offer van één mens van het lagere zelf, dat resulteert in de sublieme hereniging van de ziel met de Christus, kan de terugkeer van het individuele en planetaire karma opzij zetten voor een voorgeschreven periode van genade, waarin de genade van de Wet de mensheid een uitgebreide gelegenheid geeft om hetzelfde offer van het menselijk bewustzijn voor het Goddelijke te brengen.
De kracht van het gesproken Woord
Alleen het juiste gebruik van de kracht van het gesproken Woord, de Goddelijke Logos, kan de zonden van de mensheid verzoenen. Alleen het Licht van de Heilige Geest dat door het Lichaam van Christus stroomt (waarvoor het Lichaam en het Bloed symbolen zijn) kan het sterfelijke veranderen in het onsterfelijke. Daarom kan alleen het offer van de miskende energieën van de elektronische gordel door het ritueel van transmutatie het Christuslicht in de mens verlossen. Waarlijk, de mens offert zijn Christus-identiteit op wanneer hij het heilige Woord niet aanbiedt aan de Almachtige “ter herinnering aan mij.” Waarlijk, hij is onverlost totdat hij deel heeft aan het heilige vuur Eucharistie en door zijn wezen de gewijde essentie van de Vader-Moeder God oproept.
Geboden in de naam van de Opgestegen Zonen en Dochters van God zijn dus een aanvaardbaar offer voor de levende God. Zij vervangen de veronderstelde noodzaak van brandoffers of dieren- of mensenoffers, die eeuwenlang zowel voor als sinds de christelijke bedeling op het altaar van de Allerhoogste zijn geplaatst in de verkeerde overtuiging dat deze vereist zijn als verzoening voor de zonden van het ras.
